Blind in het donker

Dark Rider

Een race door schijnbaar eindeloze zoutvlaktes van Australië. Ben Felten (51) scheurt tegen duizel wekkende snelheid vastberaden naar de eindmeet. Hij moet en zal de snelste worden. Alleen… hij is blind. Als tiener werd hij gediagnosticeerd met een degeneratieve oogziekte, waardoor hij halverwege de dertig volledig blind werd. Toch is Ben vastbesloten zijn jeugddroom na te jagen de snelste blinde motorrijder ter wereld te worden.

Als tiener werd de Australiër Ben Felten (51) gediagnosticeerd met een degeneratieve oogziekte, waardoor hij halverwege de dertig volledig blind werd. Toch is Ben vastbesloten zijn jeugddroom na te jagen om een professionele motorracer te worden. Hij vraagt voormalig Grand Prix-kampioen Kevin Magee (56) om hulp om het wereldsnelheidsrecord verbreken en de snelste blinde motorrijder ter wereld worden. Tussen Ben en Kevin ontstaat een intense vriendschap vol zwarte humor. Samen werken ze toe naar de Speed Week, een bloedstollend race evenement dat plaatsvindt op de prachtige eindeloze zoutvlaktes van Australië.

Het is daar dat Kevin de blinde Ben tegen duizel wekkende snelheid door het donker zal leiden. Een overweldigende verantwoordelijkheid en een nagelbijtend spannende rit die de kijker tot op het puntje van zijn stoel zal drijven. Tijdens de voorbereidingen komen ze in contact met Jed, een tiener die gek is op motorrijden maar wiens zicht er snel op achteruit gaat. Ben wil aan Jed kost wat kost bewijzen dat hij alles kan bereiken waar hij van droomt.

Het kruispunt

The Crossing

Sarah en Daniel zijn Joods, ze verschuilen zich voor de Duitse bezetters in de kelder van het ouderlijk huis van Otto en Gerda omdat ze anders het land zullen worden uitgezet. Als plots de ouders van Gerda en Otto worden gearresteerd op verdenking van hulp aan de joodse kinderen, besluiten ze hun nieuwe vrienden te helpen. Door besneeuwde bossen vluchten de vier voor de Duitse soldaten. Het doel is om naar het neutrale Zweden te ontsnappen, daar zijn ze veilig. Leven en dood staan op het spel in een race naar de vrijheid. Gelukkig ontmoeten ze goede helpers onderweg. Maar wie kunnen ze echt vertrouwen ….

De Schooltuin

In De Schooltuin volgt regisseur Mark Verkerk een jaar lang een groep kinderen die zelf aan de slag gaat met het verbouwen van groenten en bloemen.

In schooltuinen kunnen kinderen zelf ontdekken en beleven hoe alles groeit en bloeit. De kijker volgt samen met deze kinderen de ‘cycle of life’: de grond, het zaaien, groeien, oogsten, bereiden en opeten. Je ziet het enthousiasme van de kinderen als iets lukt, maar ook de teleurstelling als iets mislukt. Ook voor de dieren is de tuin een aantrekkelijke plek: van de bladluizen, bijen, vlinders, kikkers, koolmezen, ringslangen en zelfs de vos die als het hek ’s avonds dichtgaat zijn hol uitkomt.

Mark Verkerk heeft al verschillende natuurdocumentaires gemaakt, waaronder De Wilde Stad en De Nieuwe Wildernis (Publieksprijs op het Nederlands Film Festival).

Sociale isolatie

• The Lighthouse

1890, Nieuw-Schotland. Op het schiereiland, omringd door de Atlantische Oceaan, bevindt zich een oude vuurtoren. In de tijdsgeest van oude zeevaardersmythes en -legendes, wordt het verhaal verteld van een oude vuurtorenwachter, die de naam Old draagt.

In de film vallen twee bonkige vuurtorenwachters ten prooi aan de waanzin én aan elkaar. Daarbij is een ‘homo-erotische onderlaag’ amper te negeren.

Zo zie je wat sociaal isolement kan aanrichten.

Hondstrouw – daar ben ik voor

• Buddy

In Buddy volgt film- en documentairemaakster Heddy Honigmann (Hersenschimmen, Forever, Crazy) Kaiko, Kay, Mister, Utah, Missy en Makker – zes geleidehonden – en hun baasjes.

De honden aan het werk zien blijft opzienbarend. Zo grijpt hulphond Utah in bij Zeb die vanwege zijn ernstige PDD-NOS zichzelf soms bijt. Of Mister, die zodra hij zijn tuigje aankrijgt waakt over veteraan Trevor, die fysiek en psychisch beschadigd uit Afghanistan terugkwam. Drie jaar lang verlaat Trevor het huis niet. Tot hij Mister krijgt.

Indringend dichtbij gefilmd laat Honigmann zien hoe de honden alledaagse dingen als de trap af komen, koffie maken en buiten spelen weer mogelijk maken.

De speciale band die hierbij tussen mens en dier ontstaat, wordt het best duidelijk bij een 86-jarige vrouw die van al haar hulphonden schilderijen in huis heeft, terwijl ze zelf al sinds haar 13de blind is. Haar huidige ‘Makkertje’, met wie ze dagelijks hardloopt, mag niets mankeren. ‘Dat wil ik dan overnemen, daar ben ik voor.’

Vermoorde onschuld

• Niet schieten!

In de jaren ‘80 hield een reeksgewelddadige moorden en inbraken België in de greep, gepleegd door ‘de Bende van Nijvel’.

Niet Schieten vertelt het verhaal van David, die op negenjarige leeftijd zijn moeder, vader en zus verliest aan een van deze overvallen. Het is aan grootouders Albert en Metje om de gebroken jongen perspectief in het leven te laten zien, om hem een toekomst te bieden terwijl hij worstelt met onmogelijke vragen, en de verbazingwekkende verwaarlozing van de slachtoffers en nabestaanden door het Belgische rechtssysteem.

David Van de Steen vertelde eerder in het boek ‘Niet schieten, dat is mijn papa!’ zijn hartverscheurende verhaal, en trok de aandacht van regisseur Stijn Coninx, die de spannende periode waarin de bende actief was zelf ook meegemaakt heeft. Coninx studeerde filmregie en maakte reclamespots en komedies, en maakte enkele van de succesvolste Belgische films ooit, zoals Koko Flanel. Bij de casting van Niet Schieten hadden hij en Van de Steen direct direct Jan Decleir op het oog. Decleir speelde ook in Daens en won al diverse filmprijzen (o.a. een Gouden Kalf) en was te zien in de Nederlandse dramaserie Stellenbosch.

Ook 33 jaar na de laatst gepleegde misdaad zijn de leden van de Bende van Nijvel nog altijd niet ontmaskerd. In totaal vielen er 28 doden en ruim 40 gewonden bij hun gewelddadige roofovervallen. over hun motieven wordt nog altijd gespeculeerd, aangezien hun buit vaak relatief klein was. Ook ontstond het vermoeden dat de bende bescherming genoot van hogerhand – de politie, de politiek – maar dat is nog altijd niet bewezen.

Naschokken van een oorlog

• Wat nooit vergeten zal
  

Echoes of IS is een webdocumentaire die bestaat uit vijftien boeiende verhalen van mensen die allemaal zijn getroffen door de Islamitische Staat. Dit zijn mensen met zeer verschillende achtergronden – ouders, kinderen, ex-jagers, vluchtelingen, Nederlanders – die hun ziel blootleggen en voor het eerst hun levensveranderende ervaringen met de wereld delen.

https://vimeo.com/225609625

Tekenen van het einde…

• Melancholia

Drama van Lars von Trier waarin twee zussen tijdens een huwelijksfeest geconfronteerd worden met het naderende einde ter tijden.

De depressieve Justine viert haar bruiloft met Michael op het grote landgoed van haar zus Claire. Door alle grillen en twijfels van Justine is de feestelijke stemming echter ver te zoeken. Ondertussen beweegt de planeet Melancholia zich in rap tempo richting aarde en een botsing lijkt onvermijdelijk. De twee zussen worden geconfronteerd met het naderende einde van de wereld. Terwijl Justine rustig het lot afwacht, blijft Claire zich verzetten. Hoe vul je de laatste uren van je bestaan?

• Dit drama van de provocerende Deense regisseur Lars von Trier werd overladen met prijzen, waaronder de European Film Award voor Beste Film. Hoofdrolspeelster Kirsten Dunst (‘Spider-Man’) won in Cannes de prijs voor Beste Actrice.

 

We mogen het niet vergeten (Evert 45)

• Evert 45 laat leven van 13-jarige in Tweede Wereldoorlog zien

Hoe was het om als 13-jarige te leven in de Tweede Wereldoorlog? Culemborger Maurits van Brakel (zelf ook 13) laat met zijn vlogs op Youtube zien hoe de laatste weken van de oorlog waren.

‘Het verhaal gaat over de 13-jarige Evert. Hij is vrolijk en houdt van grapjes. Evert leeft in de oorlog, maar ziet de gevaren er niet van in. Hij vindt het wel leuk, die vliegtuigen en kogels’, vertelt Maurits.

‘Hij heeft twee broers: Klaas en Joris. Laatstgenoemde zit ondergedoken omdat hij gedwongen werd om te gaan werken in Duitsland. Dat verhaal wordt ook aangehaald in de vlogs.’

Waargebeurde verhalen

De vlogs genaamd ‘Evert_45’ zijn een initiatief van onder andere het Verzetsmuseum en het Nationaal Comité 4 en 5 mei.

Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde verhalen van verzetsmensen en ouderen. Met de vlogs willen de initiatiefnemers ervoor zorgen dat de verhalen ook onder de huidige jongeren blijven leven. En dat ze hun vrijheid niet voor lief nemen.

Maurits werd uiteindelijk door het castingbureau uitgekozen om in de rol van de 13-jarige Evert te kruipen. Wat vond hij het lastigste van die rol? ‘Je speelt in een andere tijd met andere woorden. Zo kenden ze toen de woorden ‘super’ en ‘cool’ nog niet. Dat ging nog wel een aantal keren fout. Toen heb ik er steeds ‘knal’ van gemaakt.’

‘Ik heb hierdoor meer geleerd dan bij geschiedenis op school. Ook vind ik vlogs veel leuker om te kijken dan de saaie geschiedenisboeken lezen. Dus dit is denk ik een leuke manier om mijn leeftijdsgenootjes erbij te betrekken.’

 

Ik ben jouw neger niet

• Herinner dit thuis

In 1979 had James Baldwin het plan om een boek te schrijven over de vriendschap en moorden op Martin Luther King, Malcolm X en Medgar Evers. Bij zijn dood waren er pas dertig pagina’s af. In deze documentaire probeert Raoul Peck het onafgemaakte boek te verbeelden.

In 1979, vertelde James Baldwin in een brief aan zijn literair agent over het nieuwste avontuur waar hij zich onbedwingbaar toe voelde aangetrokken: hij moest en zou een volgende boek schrijven, “Remember This House”. Het boek zou een relaas worden van de levens en moorden van drie van zijn goede vrienden – Martin Luther King Jr., Medgar Evers en Malcolm X. Drie moorden die een hele generatie deden daveren op hun grondvesten. James Baldwin raakte niet verder dan de dertigste pagina voor zijn dood. Het manuscript, “Notes toward Remember This House”, werd door de executeur van de nalatenschap van James Baldwin toevertrouwd aan Raoul Peck.

Raoul zette James Baldwins missie verder en gidst ons op de tonen van Baldwins eigen woorden langs de complexe politieke levens van deze drie memorabele personen.

Het boek legt de nauwe verbanden tussen de levens en de moorden van de drie mannen bloot, en wordt zo een verhaal over Amerika’s historische en actuele ontkenning en de irrationele relatie ten opzichte van rassengelijkheid en -ongelijkheid.

Deze gewelddadige geschiedenis (die Martin Luther King Jr., Medgar Evers en Malcolm X met hun leven moesten bekopen), het gecreëerde beeld van wat het betekent om Zwart te zijn en Holywoods simplistische verhaal over goed en kwaad, juist en fout, weerspiegelen onze huidige raciale onzekerheid.

“Remember This House” daagt de kijker uit om na te denken over de representatie van zwarten (in Hollywood en elders), en Baldwin durft de Verenigde Staten in vraag te stellen. Hij creëert een dieper begrip van wat niet enkel een rassenkwestie is, maar een maatschappelijke realiteit die de huidige Verenigde Staten blijft verdelen.