Overal ter wereld vragen jongeren aandacht voor schijnbaar uiteenlopende problemen: klimaatontwrichting, inperking van de persvrijheid, sociale onrechtvaardigheid, voedselonzekerheid, mensenrechtenschendingen of een gebrek aan toegang tot onderwijs. Zoals Melati, die er als kind met haar zusje voor zorgde dat de verkoop van plastic zakjes en wegwerpverpakkingen op Bali werd verboden.
Voor deze hoopgevende film reist Melati, inmiddels twintig, de wereld rond, op zoek naar medestrijders. Leeftijdgenoten die misschien het nieuws niet halen, maar wel levens veranderen en soms zelfs redden. Een van hen is Mary, die naar Griekenland is gegaan om bootvluchtelingen te helpen. Ze wil zeker weten dat ze alles in haar macht heeft gedaan om de situatie te verbeteren, hoe klein haar bijdrage ook is.
Ook in Malawi, Libanon, Brazilië, Oeganda en de Verenigde Staten ontmoet Melati jongeren die soms met gevaar voor eigen leven proberen de fouten van de generaties voor hen te repareren. Waar halen ze de kracht vandaan? Wat drijft hen?
Inspiratieboekje voor zelfregie- en herstelinitiatieven
MIND Landelijk Platform Psychische Gezondheid heeft een inspirerend boekje gemaakt, met als titel ‘Couleur locale’.
Het boekje toont 15 zelfregie– en herstelinitiatieven, verspreid over heel Nederland, die samen de waaier van mogelijkheden laten zien. Deze initiatieven ontstaan wanneer mensen vanuit zelfregie samen vorm gaan geven aan herstel. Beide publicaties laten – elk vanuit hun eigen unieke invalshoek – de waarde van zelfregie- en herstelinitiatieven zien en dragen bij aan het realiseren van een duurzame financiering. Wellicht kan dit boekje nog meer mensen stimuleren om dergelijke mooie initiatieven te omarmen of te starten.
Het aantal gedrukte exemplaren is beperkt; wil je toch graag een exemplaar ontvangen? Stuur dan een mail naar moniek.reckman@wijzijnmind.nl. Bron: mindplatform.nl
IPW en OpenEmbassy werkten met 20 dak- en thuisloze jongeren om hun perspectief te bereiken. Mogelijk gemaakt door Kansfonds. Bekijk bijvoorbeeld het verhaal van Claudia, Brian, Vera en Bashar om te ontdekken hoe ook jij jouw jongeren kan helpen om uit de dak- en thuisloosheid te komen.
Claudia
Claudia woont met haar ouders en broer in een huis, totdat haar vader en broer worden opgepakt voor drugsgerelateerde activiteiten. Het hele gezin wordt uit huis gezet. Claudia en haar moeder raken thuisloos en komen op de zwarte lijst voor alle lokale woningbouwcorporaties. In dit filmpje zie je hoe wij met Claudia voor een veilig thuis zorgen voor haar en haar moeder.
Brian
Brian is thuisloos, en slaapt – soms tegen betaling – bij verschillende jongens. Hij krijgt alleen een uitkering als hij de adressen opgeeft waar hij slaapt. Dat willen de jongens niet. En dus komt Brian niet weg uit deze levensstijl. In dit filmpje zie je hoe wij met Brian de stappen zetten richting een eigen woonruimte.
Vera
Vera van 19 is zwanger! Ze vond gelukkig een eigen huurwoning, maar heeft niet genoeg geld voor borg en eerste huur. Nu dreigt ze dat huis weer te verliezen. In dit filmpje zie je hoe wij met Vera haar leven weer op de rit kregen.
Bashar
De Syrische Bashar had het allemaal voor elkaar: een appartement, een schakeljaar aan de uni en een duidelijk toekomstperspectief. Maar door één slecht advies raakt hij zijn ingelote plek aan de universiteit kwijt. Al snel verliest hij door schulden zijn huis. In dit filmpje zie je hoe wij met Bashar zijn leven weer op de rit kregen.
Volg alle filmpjes op de Vimeo-pagina #allejongereneenthuis
In Buddy volgt film- en documentairemaakster Heddy Honigmann (Hersenschimmen, Forever, Crazy) Kaiko, Kay, Mister, Utah, Missy en Makker – zes geleidehonden – en hun baasjes.
De honden aan het werk zien blijft opzienbarend. Zo grijpt hulphond Utah in bij Zeb die vanwege zijn ernstige PDD-NOS zichzelf soms bijt. Of Mister, die zodra hij zijn tuigje aankrijgt waakt over veteraan Trevor, die fysiek en psychisch beschadigd uit Afghanistan terugkwam. Drie jaar lang verlaat Trevor het huis niet. Tot hij Mister krijgt.
Indringend dichtbij gefilmd laat Honigmann zien hoe de honden alledaagse dingen als de trap af komen, koffie maken en buiten spelen weer mogelijk maken.
De speciale band die hierbij tussen mens en dier ontstaat, wordt het best duidelijk bij een 86-jarige vrouw die van al haar hulphonden schilderijen in huis heeft, terwijl ze zelf al sinds haar 13de blind is. Haar huidige ‘Makkertje’, met wie ze dagelijks hardloopt, mag niets mankeren. ‘Dat wil ik dan overnemen, daar ben ik voor.’
De mensmachine, Mark O’Connell, Podium, 284 blz., 21,50 euro.
In een open brief aan Moeder Natuur somde de filosoof Max More (hij heet eigenlijk Max O’Connor) enige jaren geleden een hele reeks grieven op tegen de schepper. ‘U hebt ervoor gezorgd dat we ouder worden en sterven – juist op het moment dat we wijsheid beginnen te vergaren. En ook de mate waarin u ons bewustzijn hebt gegeven van onze lichamelijke, cognitieve en emotionele processen laat te wensen over. U hebt ons tekortgedaan door de scherpste zintuigen aan andere dieren te bedelen. (…) U hebt ons beperkte geheugencapaciteit gegeven, zwakke beheersing van onze impulsen en onze primitieve en xenofobe neigingen.’
Vanwege al die tekorten wil hij een reeks veranderingen in de menselijke constitutie teweegbrengen, waaronder verzet tegen en overwinning op ‘de tirannie van ouderdom en dood’ en ‘gebaseerd op de verworvenheden van biotechnologie en onder supervisie van onze kritische en creatieve denkvermogens’
Je zou dit het manifest van het transhumanisme kunnen noemen, door journalist Mark O’Connell in De mensmachine omschreven als een bevrijdingsbeweging die de totale onafhankelijkheid van de biologie beoogt.
More – thans directeur van een instituut waar je je na je dood kunt laten invriezen in de hoop dat die amendementen op de condition humaine ooit werkelijkheid worden – is een van de figuren die O’Connell in zijn boek opvoert. More cum suis blijken niet gek, wel een beetje nerdy en (dus) superslim. Ze vormen het volstrekte tegendeel van de voltooidlevenbeweging: in hun ogen is het leven nimmer voltooid. O’Connell ziet ze als moderne gnostici: mensen zijn goddelijke geesten gevangen in kwade lichamen. Hun hoop is gevestigd op de ‘creatieve denkvermogens’ in Silicon Valley om ons daarvan te verlossen.
Facebook is als gemeenschap groter dan iedere staat ter wereld. De vraag is of we grenzen willen stellen aan wat er kan in deze gemeenschap. En nog belangrijker: Waar liggen die grenzen dan? En wie bepaalt dat? Welke invloed heeft het op onze democratie als Facebook bepaalt welke uitingen wel en niet door de beugel kunnen? Is het werk van ‘the cleaners’ censuur? Willen we Facebook verantwoordelijk houden als het platform wordt gebruikt om bijvoorbeeld terroristische beelden of propaganda te verspreiden?
In deze thrillerachtige documentaire hebben regisseurs Hans Block en Moritz Riesewick toegang weten te krijgen tot één van de beter bewaakte geheimen van Facebook.
Dat sociale media algoritmes inzetten om bepaalde content te verwijderen, wisten we al. Wat we echter nog niet wisten is dat vanuit een anoniem kantoorgebouw in de Filipijnen de hele wereld wordt gescand. Zogenaamde digitale conciërges (“cleaners”) bepalen wat wij wel en niet te zien krijgen. Vaak zonder enige kennis van verschillende culturen, geschiedenis en politiek passen zij protocollen zo goed mogelijk toe. ‘Delete’ of ‘Ignore’, en dat 25.000 keer per dag. De film graaft steeds dieper in de achterkant van sociale media en laat zien hoe deze onze wereld vervormt en aantast. De film geeft inzicht in waarom bepaalde beelden wel of niet gezien mogen worden, maar ook hoe algoritmes steeds meer woede oproepen bij gebruikers van sociale media. Techexperts en (ex-)cleaners komen aan het woord over de noodzaak en praktijk van de schoonmaakacties. Tegelijkertijd wordt er aandacht besteed aan kunstenaars en activisten die slachtoffer werden van de rigoureuze protocollen, en blijkt dat die digitale conciërges wellicht de loop van de geschiedenis kunnen bijsturen. Is er dan sprake van oprechte bescherming, of van gevaarlijke censuur?
The Cleaners maakt duidelijk hoe Facebook een soort moderne versie van George Orwell’s ‘1984’ is geworden. Het is tevens een erg sterk filmdebuut van regie duo Hans Block en Moritz Riesewieck. De twee werkten al eerder samen aan theaterstukken en sociale-mediaproducties. De timing van de film is perfect. De ongewenste gevolgen van sociale media zijn in deze tijd bijna dagelijks nieuws.
Onderzoeksjournalist Huib Modderkolk zag The Cleaners en bespreekt waarom de keuzes die deze mensen in een fractie van een seconde maken, verstrekkende gevolgen kan hebben voor iedereen.
De liefde van een vader voor zijn zoon, het geluk straalt!
Toen een vader en zijn zoon het podium betraden van Britain’s Got Talent, wisten de juryleden eigenlijk niet wat ze moesten verwachten.
Zoals gewoonlijk stelde het duo zichzelf voor aan de jury. Zoon Jack (12) legde uit dat hij gitaar speelde en zong met zijn vader Tim (43) sinds hij vijf jaar was. Hij was zelfzeker van zijn vaardigheden en wilde maar al te graag tonen wat hij kon.
“Het is mijn lievelingsprogramma op televisie, dus ik zou het geweldig vinden om te winnen,” zei Jack.
Tim en Jack Goodacre zijn een duo die een muziektalent delen waar iedereen jaloers op zou zijn. Ze zijn volledig synchroon met elkaar bij het spelen met hun gitaar. Om nog maar te zwijgen over hun zangtalent!
Toen de twee op het podium stonden van Britain’s Got Talent, vroegen ze aan Jack wat zijn favoriete jurylid was. Zijn antwoord? Simon Cowell.
Honderdduizenden kijkers
Het was ook Simon die de volgende, en laatste, vraag stelde.
Wat zouden ze zingen voor honderdduizenden televisiekijkers?
Ze vertelden dat ze hun eigen liedjes schrijven. Het liedje die ze zouden spelen heet “The Lucky Ones” (De Gelukkigen). Toen ze het liedje bespraken, hadden ze natuurlijk geen idee dat de juryleden, samen met het hele publiek, zo zouden omvergeblazen worden door hun voorstelling.
Voor ze begonnen te zingen, legde Tim uit waar hun liedje over ging.
Hij zei: “We hebben allemaal wel iemand verloren en zo, en zoals vader en zoon, is het een lied voor vaders, voor zonen, een familielied. Het gaat over ons.”
Te mooi om onder woorden te brengen
Jack voegde daaraan toe: “Het is over hoe gelukkig we zijn dat we de dingen hebben die we hebben.”
Zonder veel gedoe begon het duo te zingen, en we mogen zeggen dat het uiterst goed werd ontvangen.
Meer zelfs, hun voorstelling is bijna te mooi om onder woorden te brengen.
Vader en zoon zongen het hart uit hun lijf, en creëerden een televisiemoment die niemand snel zal vergeten. Nadien ontvingen ze een staande ovatie van een publiek die de tranen in hun ogen hadden.
Ook jurylid Simon Cowell kon niets anders doen dan hard op de gouden knop te drukken! Bekijk de video hieronder zelf maar eens, het is van het beste dat ik ooit heb gezien in zo’n talentenshows!
Los daarvan: ik was tot tranen geroerd. Dit is liefde. Puur!
Echoes of IS is een webdocumentaire die bestaat uit vijftien boeiende verhalen van mensen die allemaal zijn getroffen door de Islamitische Staat. Dit zijn mensen met zeer verschillende achtergronden – ouders, kinderen, ex-jagers, vluchtelingen, Nederlanders – die hun ziel blootleggen en voor het eerst hun levensveranderende ervaringen met de wereld delen.
Vijf jongeren uit de jeugdhulp zijn in gesprek met vijf jongeren die opgroeien vanuit een veilig en stabiel thuis. Hoe cruciaal is het om terug te kunnen vallen op ouders, onvoorwaardelijke steun en een veilig thuis? Dit filmpje doet een beroep op ons, als samenleving, gemeenten, organisaties en professionals, om deze jongeren niet los te laten totdat hun leven stabiel genoeg is. Dat klinkt logisch, maar is lang niet altijd het geval.
Om suïcide op een speelse manier bespreekbaar te maken, bedacht huisarts Wil Witting tijdens zijn opleiding tot kaderhuisarts ggz een spel van 110 kaarten.
Op de kaartjes staan onder meer moordwapens, stemmingen en preventieve maatregelen. ‘Winnaar is degene die het eerste zelfmoord weet te plegen’, blijkt uit de toelichting op YouTube. ‘Hiervoor zijn twee zaken essentieel: de complete set moordwapens én voldoende piekerpunten. Spelers kunnen elkaar hinderen met een preventiekaart en een hulpverlenerskaart’, aldus het filmpje.
In een interview met Omrop Fryslân zegt Witting dat suïcide een onderwerp is dat we het liefst vermijden. Witting: ‘Maar als iemand in onze omgeving zelfmoord pleegt, dan zeggen we als nabestaanden vaak achteraf: “Hadden we er maar meer over gepraat.” Met zo’n spel maak je dat spelenderwijs heel normaal.’
Inspirituals 